Waar is mijn roze wolk?!

Gastblogger: Romy

Hey! ik ben Romy, 27 jaar en moeder van mijn inmiddels 7 maanden oude zoontje Shane.

Mijn man Roy(29) en ik dachten niet makkelijk spontaan zwanger te worden door mijn PCOS. Toen dit na 6 maanden toch het geval was voelde ik mij gezegend! Helaas was mijn blijdschap van korte duur. Ik ga vertellen over mijn zwangerschap met een prenatale depressie.

PCOS

Zoals ik eerder aangaf heb Ik PCOS. Hierdoor heb je een onregelmatig cyclus waardoor je eisprong lastig te bepalen is of zelfs uitblijft. 

Ontdek en stimuleer de mentale ontwikkeling van jouw baby

Download nu

“Mijn cyclus duurt nu wel erg lang.” “Zal mijn menstruatie uitblijven juist omdat ik er zo mee bezig ben?” Ik voelde me emotioneel, terwijl ik mezelf juist heel sterk voelde de laatste tijd.

“ Zal ik toch maar een zwangerschapstest gaan doen?” Gewoon om mijzelf de rust te geven, ter bevestiging dat ik een lange cyclus heb.

Hoe dan?!

Ja duh! Ik hoef niet uit te leggen hoe een vrouw zwanger raakt. Maar dit had ik echt niet aan zien komen.

Ik had die ochtend de test gedaan. BAM 2 dikke strepen. Ik gilde het uit van blijdschap en rende naar de slaapkamer waar Roy nog in diepe slaap lag. Tuurlijk het was 6 uur in de ochtend en beide waren wij vrij die dag. “ Ik ben zwanger Roy!” Roy keek me aan met net zoveel ongeloof als ik. We genoten van dat moment en startten vervolgens onze dag op. Ik belde die middag het ziekenhuis (waar ik afgelopen week nog voor een onderzoek was) om te vertellen dat ik een positieve test in handen had. Ook de verloskundige werd gebeld en zo werd alles in gang gezet.

Diezelfde dag besloten wij het tegen onze ouders te gaan vertellen. Roy en ik staan hier hetzelfde in, het is pril maar als het misgaat willen we dit ook met hun kunnen delen. Hoe mooi is het dat je dit mag vertellen, zeker als je beide ontzettend hecht bent met je ouders en schoonouders. The word is out, en blij dat we waren!

Waarom?

De dagen gingen voorbij en ik merkte dat ik steeds meer in mijn schulp kroop. Ik voelde me niet meer “happy” en onrust in mij nam toe. Ik besprak dit met Roy. Ik kan met hem over alles praten en hoe dan ook, hij probeert mij te begrijpen ook al was dat soms een hele opgave. Het leek oke te gaan tot de ochtend dat Roy naar zijn werk ging en bij mij volledig paniek ontstond. Ik ben bekend met paniekaanvallen maar waarom krijg ik dit nu? Ik hoor blij te zijn, ik heb de eerste echo nog niet eens gehad. Mijn symptomen zijn er, maar ze zijn goed te handelen. Van de paniek die ik ervaar moet ik spugen. Ik bel Roy op en geef aan dat ik dit niet trek. “Als het op deze manier moet dan hoeft dat voor mij allemaal niet.” Roy kalmeerde mij op afstand zover dat ging en besloot mijn ouders te bellen. Godzijdank stonden zij binnen 10 minuten op de stoep en hielpen zij mij die dag door. 

Door de bomen het bos niet zien

Ik ben een open boek, en probeer hoe moeilijk ook, te delen met mijn hechte omgeving wat er in mij omgaat. Gelukkig kreeg ik veel steun van mijn omgeving.  Het werken valt me zwaar. Hoe moet ik voor kwetsbare ouderen zorgen als ik op het moment niet eens voor mezelf kan zorgen? Paniekaanvallen komen en gaan en door de zwangerschap ben ik vaak licht in mijn hoofd en zwak op mijn benen. Doordat ik het allemaal niet meer overzichtelijk had in mijn hoofd en de paniekaanvallen bleven, besloot ik mijn teamcoach in te lichten zodat ik aan mezelf kon gaan werken. De bedrijfsarts werd ingeschakeld en ik voelde mij ontzettend gehoord.

Pop poli

Veel vrouwen kijken uit naar de echo’s. Ik niet. Het deed me niks, door de paniek die ik zo ervaarde gedurende de zwangerschap kreeg ik afkeer naar mijn baby. Het moment dat ik dit ervaarde besloot ik na een paar dagen de verloskundige te vragen mij toch door te sturen naar de pop poli. Ik had vóór de eerste echo namelijk al uitgesproken dat ik mij totaal niet oke voelde. 

De dagen voelde als overleven. Mijn hoofd draaide overuren, ik viel af en toch werd mijn buik steeds meer zichtbaar. Ik schaamde mij dood dat ik zoveel paniek en angsten voelde. Negatieve gedachten die ik had. Het werd zo erg dat ik hoopte op een miskraam zodat ik mezelf weer terug zou vinden.

Ik kreeg de hulp die ik nodig had en kon al gauw terecht op de pop poli, waar na gesprekken vrij snel werd vastgesteld dat ik te kampen had met een prenatale depressie. Vanaf toen ik ongeveer 14 weken zwanger was liep ik op de pop poli. Ik was heel stellig dat ik geen anti depressiva wilde. Ik nam deel aan een groep, waar vrouwen dezelfde gevoelens ervaarde zoals ik. Ook had ik iedere week CGT Groep. Dit staat voor Cognitieve Gedragstherapie dit is een groep met 1 of 2 psychologen en mensen die ook angsten en/of depressies hebben. Hier leerde ik met mijn angsten om te gaan. 

Nachtrust

Slapen deed ik bijna niet. ’s Avonds ging ik doodmoe naar bed, viel even in slaap, waar ik vervolgens na 1,5 uur slaap weer wakker werd. Mijn hoofd draaide overuren. Ik bedacht allerlei verschillende scenario’s waarin ik geen band zou krijgen met mijn baby. Ik heb tijdens de gehele zwangerschap slecht geslapen. Soms gunde ik mezelf wat rust en nam ik oxazepam om enigszins wat slaap te kunnen pakken.

Mijn gevoel

De schuldgevoelens die ik naar Roy had omdat ik mijzelf zo voelde over onze baby deden mij nog het meeste verdriet.

Wanneer wij een woordenwisseling hadden voelde dit voor mij extreem intens. Ik leunde zo veel op Roy tijdens de zwangerschap dat ik tijdens een ruzie meteen weer bang was dat Roy me in de steek zou laten. Mijn gevoel ervaarde ik zo heftig dat ik zelfs een keer gedacht heb om een einde aan mijn leven te maken. Gelukkig bleef dat bij een gedachte.

Ik schreef mijn gevoelens en angsten van mij af in een boekje. Als ik dit nu terug lees kan ik alleen maar huilen omdat ik dan weer een beetje voel wat ik tijdens mijn zwangerschap voelde.

Mijn wolk was niet altijd zwart

Ik wilde er echt alles aan doen om het beste te maken van mijn zwangerschap. Zo wilde ik altijd heel graag een gender reveal. Het kostte mij intens veel energie, maar ik ben zo blij dat wij die gender reveal gedaan hebben. Ook heb ik ontzettend veel foto’s van tijdens mijn zwangerschap. Ik hou van foto’s en wist gewoon dat ik spijt zou krijgen als ik deze niet zou maken. Ook kreeg ik een babyshower. Gelukkig had ik ook momenten waar ik wel van kon genieten.

Drie keer is scheepsrecht!

Ik heb tijdens de zwangerschap besproken met de verloskundige dat ik enorm bang was dat ik ingeleid zou moeten worden. Uit onderzoeken blijkt dat je bij inleiding een vergrootte kans hebt op een postpartum depressie. Ook een prenatale depressie vergroot de kans op een postpartum depressie, in mijn hoofd was dat dus dubbel kans. No way dat ik een postpartum depressie zou krijgen. Alsof je dat voor het zeggen hebt, maargoed dat was wel mijn mindset op dat moment.

Ik ben aan het einde van mijn zwangerschap vanaf 39+6 tot 40+6 drie keer gestript. Drie keer is scheepsrecht want waar ik vanaf 37 weken al oefenweeën had, zette ze eindelijk door.

Met precies 41 weken is op 11 november 2023 onze prachtige zoon Shane geboren. Ik heb een ontzettend prettige thuisbevalling gehad waar ik enorm dankbaar voor ben. Shane is vanaf de actieve weeën binnen 5,5 uur geboren.

Toen ik Shane zelf met behulp van de verloskundige aanpakte voelde ik meteen een opluchting. Natuurlijk want ik had net een bevalling achter de rug, maar het moment dat ik mijn zoontje voor het eerst zag voelde het goed. De angst die ik 9 maanden voelde was weg. Ik was niet meer bang afkeer te hebben naar mijn baby want ik was meteen verkocht toen ik Shane zag. Met de dag groeide de liefde voor hem.

En nu?

Ik had altijd bepaalde verwachtingen van zwanger zijn. Ik denk dat dat fout geweest is, want geen enkele zwangerschap is het zelfde. Mede door sociale media had ik een totaal ander beeld van zwanger zijn.

Doordat ik hard gewerkt heb tijdens mijn zwangerschap aan mijzelf en de goede hulp die ik heb ontvangen voel ik mij goed. Shane is inmiddels 7 maanden en ik voel me iedere maand weer iets meer mijzelf. Ik geniet van Shane meer dan ik ooit had durven dromen. 

Ik wil aan iedere vrouw meegeven dat het niet erg is als je jezelf niet geweldig voelt tijdens of na je zwangerschap. Het is normaal. Als deze gevoelens te zwaar aanwezig zijn, weet dat je niet alleen bent. Probeer wel tijdig hulp te zoeken, hoe moeilijk ook. Mede door hulp in te schakelen heb ik kunnen voorkomen ook een postpartum depressie er bij te krijgen.

Ik hoop door mijn verhaal te delen dat er meer vrouwen horen over een prenatale depressie en de taboe hierover te doorbreken.

Heel veel liefs,

Romy

Heeft dit artikel je geholpen?

Ja Nee

Fout: Contact formulier niet gevonden.

Deel dit artikel

Schrijf je in voor onze sprongenwekker

  • Blijf op de hoogte wanneer er een sprong begint
  • Leer wat jouw baby doormaakt tijdens de mentale sprongen
  • Ontvang tips en uitleg over elke ontwikkelingsfase

Wat is de uitgerekende datum van jouw baby?*