Mijn bevalling: van Ballon tot baby in 3,5 uur

Waarom hoor je als je zwanger bent altijd alleen de horrorverhalen? Iedereen heeft haar eigen ervaring natuurlijk. Maar toevallig heeft elke collega, buurvrouw of vreemde die je tegenkomt een heel heftig verhaal dat ze meteen, zonder aarzeling met je willen delen. 

“Je moet écht meteen voor die ruggenprik gaan, bevallen is verschrikkelijk!” 
“Mijn bevalling duurde wel 55 uur, een hel!” 
“Bevallen is alsof je ingewanden eruit worden gerukt, en dan die ring of fire! Ik dacht dat ik doodging!”

Nu ben ik best nuchter en denk ik goed tegen pijn te kunnen, maar een bevalling had ik natuurlijk nog nooit meegemaakt. Eén ding was zeker: een bevalling is geen pretje.

Gastblogger
Gastblogger

Een watermeloen uitpersen

Ik kan voor mijn gevoel goed tegen fysieke pijn. Om een klein voorbeeld te noemen: op de dansacademie zat de juf elke les op mijn toen 11-jarige rug om mij leniger te maken. Dat ik van de pijn moest huilen, dat maakte haar niets uit. Fingers crossed dat dit inmiddels in 2024 niet meer is toegestaan. Maar je zou kunnen zeggen dat dit mij redelijk hard heeft gemaakt. Toch wist ik niet zeker of ik bevallingspijn ook zou aankunnen. Bij een blaasontsteking heb ik namelijk bijna een keer huilend op de bank gelegen…
Bang om te bevallen was ik dan weer niet. De ene dag dacht ik, laat het maar komen, ik heb er zin in! De andere dag dacht ik, oh god, ik moet straks wel een soort watermeloen uit mijn hoo-ha persen.

En een watermeloen, dat zou mijn baby worden als ik door zou blijven lopen tot 40 of 41 weken, zei de gynaecoloog. Onze baby zat de hele zwangerschap al ver boven alle groeicurves. Zwangerschapsdiabetes, een te grote buik en te veel vruchtwater: ik had alle nodige tests ondergaan om dingen uit te sluiten. Dat mijn vriend 2 meter lang is en ik 1 meter 80, bleek uiteraard gewoon de oorzaak van deze “immense baby”.

Een inleiding met ballonnen

Met 39 weken zou ik worden ingeleid, en ik vond alles best. Zo gezegd, zo gedaan. Op vrijdagochtend was het feest, er werd een ballon bij me geplaatst. Ook hier had ik de engste verhalen over gehoord, maar het plaatsen deed geen pijn. Sterker nog, de hele dag voelde ik er amper wat van en overtuigde mijn partner me dat dat ding toch echt niet gewerkt had. De volgende ochtend deden we voor de zekerheid toch de vluchttas in de auto. “Je weet maar nooit, maar we zijn vast weer over een uurtje thuis.” Niets bleek minder waar. Het was tijd om te bevallen.

Ik had zonder iets te voelen 3 cm ontsluiting gekregen, en we mochten meteen door naar de verloskamer. Toen de verloskundige kwam om te kijken of mijn vliezen gebroken konden worden, zat ik al op 4 cm ontsluiting. Hoe dan? Ik had nog geen krampje gevoeld.

Dansend de bevalling door

Mijn vliezen werden gebroken, de weeënopwekkers werden aangezet, en ik ging dansend door de weeën heen. Letterlijk, want ik had een boxje mee met een zelfgemaakte playlist. Ik had nog geen pijn gevoeld en vroeg me af of alles wel werkte. Was ik wel normaal? Was het infuus soms stuk?

De verpleegster kwam steeds even checken hoe het met me ging. In mijn bevalplan stond dat de weeënopwekkers langzaam opgekrikt moesten worden om een weeënstorm te vermijden. Maar omdat ik nog steeds aan het lachen en dansen was, was de verpleegster er inmiddels wel klaar mee. De oxytocine werd een aantal standen opgeschroefd en daar kwam de pijn, op 7 cm ontsluiting. De weeën kwamen achter elkaar zonder tijd om bij te komen en plotseling voelde ik een enorme persdrang. Ik vroeg aan de verpleegkundige of ik al mocht persen. “Nee, dat mag niet want je zit pas op 7 cm.” Toen ik ongeveer 100 keer had aangegeven dat ik toch ècht het gevoel had dat de baby eraan kwam, gaf ze toch maar toe en ging voelen hoeveel ontsluiting ik had. 10 centimeter, ik mocht gaan persen.

Een bevalling hoeft geen horrorverhaal te zijn

Dat een bevalling geen pretje is, is nog steeds een feit. Het doet nou eenmaal wel pijn. Maar dat er ook positieve bevallingen zonder horror plaatsvinden had ik graag willen weten toen ik zwanger was. Mijn bevalling duurde in totaal maar 3,5 uur, de sfeer was fijn, ik kon de pijn goed aan en gelukkig was mijn baby verre van een ‘immense watermeloen’. Maar mocht je nu zwanger zijn en stressen over je bevalling? Het komt goed, je bent hier echt voor gemaakt, wat voor bevalling je ook zult hebben.

Toch wil ik nog even zeggen: Moeders, wat heb ik een respect voor ons, en dan heb ik het nog niet eens gehad over waar we allemaal mee moeten dealen ‘postpartum’…

“Being a mother is learning about strengths you didn’t know you had.

Liefs,  

Zoey Ivory

Heeft dit artikel je geholpen?

Ja Nee

    Deel dit artikel