Eerlijk over het moederschap: mijn verhaal

Ja, probeer maar eens te schrijven over je ervaring met het moederschap. Maar… ik doe een poging. Zonder het mooier te willen maken dan het is. Of te beweren dat dit de standaard is. Dit is gewoon mijn verhaal over moederschap, hoe ik het ervaar. En dat wil ik met je delen. In de hoop dat het je iets goeds brengt.

De eerste ontmoeting met mijn baby

“Laat je stem maar horen,” zei ik zachtjes tegen het prachtige wezentje dat op mijn borst lag. Na een ingewikkelde en lange bevalling was hij daar dan eindelijk. Mijn eerste, mijn zoon. Maar in tegenstelling tot wat je altijd hoort in de film, bleef het stil. Het bleef zo lang stil, dat er merkbaar paniek begon te ontstaan in de ruimte. Ondertussen keken twee ogen door kleine spleetjes mij recht aan. Ik vergeet die blik nooit meer. Het was dezelfde blik zoals ik die nu van mijn zoon ken. Door dat moment van contact wist ik intuïtief dat het goed zou komen, terwijl de rest van de signalen de andere kant op wezen.

Ik herhaalde liefdevol en kalm dat hij zijn stem mocht laten horen en bleef dit doen. De verloskundige had ondertussen de kinderarts gebeld. Hét moment dat ze voor de deur van mijn kamer stond, klonk daar een heerlijke brul. Die moest even op gang komen, maar het was onmiskenbaar. De testen waren toen wél goed. We bleven een nachtje slapen en mochten de volgende dag naar huis.

Ontdek en stimuleer de mentale ontwikkeling van jouw baby

Download nu

Niet alleen een baby werd geboren, ook een moeder

En dan heb je ineens een kind. En een lege buik. Je bent een pasgeboren moeder. Mijn moedergevoel -ik wist niet dat ik dat had- is op de dag van de geboorte aangegaan. En nooit meer uitgegaan. Ik was zelf bij mijn bevalling, ik snap ook hoe het medisch en fysiek werkt, maar ten volle begrijpen wat er gebeurd is, doe ik nog steeds niet. Moeder worden is voor mij als een wonder. Je kunt het niet helemaal vatten, maar o wat is het moederschap echt. 

Dat maakt het meteen uitdagend om er woorden aan te geven. Want hoe doe je dat als iets zo voelt?

In spin de bocht gaat in

Moeder zijn betekent voor mij tegelijkertijd in en uit balans zijn. En inmiddels durf ik te zeggen: op een natuurlijke, goede manier. Het is continu mee groeien en ontwikkelen. Je denkt het net te begrijpen en dan pats boem lig je weer op je neus. En het is oké. Het is als dat deuntje van die onmogelijk irritante, maar door mijn zoontje destijds zeer geliefde, afstandsbediening van Vtech: “Spelen! Leren! Spelen! Leren!” Ik speel en leer samen met mijn kind. En wat zijn ze wijs.

Misschien heb ik de artikelen toen gemist, maar ik heb tijdens mijn zwangerschap en voorbereidingen voor de bevalling nooit gelezen hoe buitengewoon slim die minimensjes zijn! De mogelijkheid om contact te leggen met jou terwijl ze niet in staat zijn om te praten of de Nederlandse taal of welke taal dan ook beheersen. Terwijl ze nog nooit een ander mens in levende lijve gezien hebben. Heeft iemand door hoe bijzonder dit is? was een gedachte die ik dagelijks in die eerste periode na de geboorte had. En eigenlijk heb ik die verwondering nog steeds. 

Uit spuit de bocht gaat uit

Het slaaptekort, de tropenjaren waar we nog volop in zitten en het jongleren met de werk-privé balans. Het zijn de mindere kanten van het moederschap. Maar niets weegt op tegen de fantastische liefde van mijn zoon. En naast al die andere dingen die ik er voor teruggekregen heb. Ik voel me een rijker mens. Mijn intuïtie heeft sprongen gemaakt. Ik denk nog veel meer in verbanden. En ik anticipeer nog meer op wat er komen gaat. Want een baby is weerloos. Een baby of kind is afhankelijk van jou. Die verantwoordelijkheid voel ik. Niet als een last. Maar als een voorrecht. Ik zou nooit meer anders willen!

Liefs, Jolinde