Sprong 4 werd door onze dochter Leia aangekondigd met een jammerend ook wel mopperend geluid. Een geluid dat we nog niet eerder hadden gehoord. Een ‘ik vind dit niet leuk’ geluid. Voor de sprong kon ze dat alleen communiceren door te huilen.
Ik moest in eerste instantie enorm lachen om dit geluid. Het gaf haar meteen een beetje een karakter. Ze was echt geen newborn meer, maar ineens een mini mensje met wensen en eisen. Dit jammerende geluid kwam die weken steeds vaker voor. Dit was de eerste keer dat ik ervaarde dat mijn baby een humeur had. Ook het huilerige sloeg toe. Naar bed wilde ze absoluut niet. Alsof ze ineens was geland en de wereld wilde ontdekken, en dat lukt niet als je slaapt…
Het beetje regelmaat wat we hadden opgebouwd was ineens verdwenen. Ze dronk slechter en weigerde af en toe de borst compleet. Waardoor ik moest kolven en met een flesje geven, wat eigenlijk ook niet helemaal van harte ging. En waar we dachten haar een beetje te leren kennen, ontstonden er dus ineens wensen die we nog niet kende.