Ik wist altijd al dat moeder zijn betekent dat je je hele hart geeft aan je kinderen. Wat ik niet wist, is hoe vaak dat hart zich in tweeën verdeeld zou voelen.
De onmogelijke strijd tussen een kind op de NICU en een kind thuis
Een baby op de NICU hebben terwijl er ook kleintjes thuis zijn, voelt als een onmogelijke evenwichtsoefening. Elke dag word ik heen en weer getrokken, probeer ik alles voor iedereen te zijn, en toch voelt het alsof ik steeds tekortschiet. Als ik in het ziekenhuis ben en mijn kleine baby vasthoud, denk ik aan de knuffels, het lachen en de momenten die ik thuis mis. En als ik thuis ben, voel ik het gewicht van het gemis: mijn pasgeboren baby ligt niet in mijn armen, maar in een ziekenhuisbedje.
Hoe zijn we hier beland?
“Elke keer dat ik bij zijn bedje vandaan loop, voelt het alsof ik een stukje van mijn hart achterlaat.”
Rouwen om de kraamtijd die je voor ogen had
Dit is niet de kraamtijd die ik had gedroomd. Ik had me rustige, liefdevolle dagen voorgesteld, met een baby op mijn borst, een kennismaking met de grote broer, en samen wennen aan ons nieuwe gezin. In plaats daarvan leef ik in een wereld van piepende monitoren, ziekenhuisgangen en het verdriet dat ik telkens een stukje van mijn hart achterlaat als ik wegga bij zijn bedje. Het is rouw dat moeilijk uit te leggen is. De vreugde over zijn leven is verweven met het verdriet over hoe anders alles is dan gehoopt.
De herinnering die ik nodig had
Laatst kwam ik een citaat tegen dat me diep raakte: “Jouw baby kent en houdt van jou.”
Het deed me stilstaan, want dit is mijn grootste angst: voelt mijn NICU-baby wel hoeveel ik van hem hou, ook al ben ik niet elke seconde bij hem? Zullen mijn kinderen thuis zich herinneren hoeveel magie ik altijd probeerde te brengen, ook nu alles er anders uitziet? Het voelt zwaar om niet alles tegelijk te kunnen zijn. Ik wil degene zijn die herinneringen maakt, die structuur en plezier brengt, zoals ik altijd deed. Maar nu heeft mijn pasgeboren baby me op een manier nodig die niemand anders kan geven. Ik ben zijn voeding, zijn troost, zijn houvast. En terwijl mijn hart verlangt naar de momenten thuis, moet ik erop vertrouwen dat liefde verder reikt dan afstand en tijd.
Voor alle moeders die dit pad bewandelen
Ik weet dat ik hier niet alleen in ben. Zoveel moeders lopen dit pad: ziekenhuisbezoeken, medische trajecten, en tegelijk proberen er te zijn voor hun andere kinderen. Als jij ook in deze fase zit, wil ik je iets meegeven: jouw kinderen kennen jou. Ze houden van jou. Of ze nu in je armen liggen of thuis op je wachten – ze voelen jouw liefde, op een manier die woorden nooit kunnen uitdrukken.
En die liefde? Die is meer dan genoeg.
