Al meer dan zeven jaar ben ik mama en sinds een jaar mama van drie. Terwijl sommige vrouwen al jaren wisten dat ze dolgraag moeder wilden worden, had ik niet per se een ‘oerdrang’. Ik wist niet goed wat het in zou houden, dat moeder zijn. Ja, natuurlijk: luiers, flesjes, opgezette borsten, een huilende baby, schattige kleine kleertjes, achter een kinderwagen lopen… het standaardbeeld zat er wel in. Pas toen in onze omgeving een paar bevriende stellen hun eerste kindjes kregen, begon ik mij een meer realistisch beeld te vormen. Een beeld dat mij, tegen mijn verwachtingen in, niet afschrikte.
Ik had verwacht wat huiverig te zijn bij het vasthouden van zo een klein hummeltje, maar ik raakte vertederd. Het zou zelfs kunnen dat een goede luisteraar heel zachtjes iets hoorde rammelen. Het leven van onze vrienden leek verrijkt (ondanks een flink slaaptekort, maar dat onderschatten we allemaal geloof ik) én ze waren nog steeds zichzelf.
Dat was denk ik wel mijn grootste angst: dat ik door het ouderschap mijzelf en wij misschien onszelf zouden verliezen. Jaren later weet ik, dat je jezelf als ouder wel degelijk verliest, of toch in ieder geval herontdekt. Want ja, het moederschap heeft mij veranderd.