Juna is nogal een dame van de klok en dus is de nacht van dinsdag 21 op woensdag 22 november onrustig. Geen dag is hetzelfde met een baby, maar toch was deze nacht anders dan anders. Juna sliep onrustig, was veel aan het woelen en wurmen, leek geen fijne houding te kunnen vinden in bed en vond alleen rust met een speentje in haar mond en mijn hand op haar handje. Toen ik in de ochtend op mijn telefoon keek werd het allemaal duidelijk: Juna begint aan sprong 2.
Vanaf dag 1 tot en met dag 14 was Juna duidelijk van slag. Zoals ik al schreef is ze nogal een dame van de klok en dus duurde deze sprong geen dag langer, maar ook zéker geen dag korter. Gedurende de hele sprong stond vooral op de voorgrond dat Juna moeite had met de dutjes overdag. Waar ze eerder prima dutjes deed van 1,5 tot 2 uur, waren ze nu beduidend korter. Met veel geluk maakte ze een slaapcyclus van 45 minuten af, waardoor ze even kon opladen, maar veelal waren het dutjes van 20-30 met veel verdriet tot gevolg. Ook bij mama. 😉
Het fijne van de informatie van Oei, ik groei! vind ik dat ik als ouder kan relativeren dat de lastige fase slechts tijdelijk is. Dat ik kan proberen te begrijpen waarom mijn kindje zo verdrietig is. Dat ik haar kan vertellen dat de wereld elke keer een stukje mooier wordt. Maar dat wil niet zeggen dat het makkelijk is, verre van zelfs.