We kennen allemaal de uitspraak: 9 maanden op, 9 maanden af. Maar is dat echt zo? Naar mijn idee is dit niet helemaal waar. Natuurlijk, je hormonen hebben tijd nodig om weer in balans te komen, maar als het om je lichaam gaat, vraag ik me af of daar überhaupt een ‘verlooptijd’ op zit. Ik ben na mijn bevalling flink wat kilo’s kwijtgeraakt, maar ik was er ook behoorlijk wat rijker geworden. Mijn lichaam voelt niet meer als van mij. En terwijl ik weet dat het een krachtig lichaam is, lukt het me niet om dat te omarmen.
Onzekerheid over mijn postpartum lichaam
Nu ben ik best een onzeker persoon en is mijn lichaam altijd al een heikel punt geweest. Dat mijn lichaam na de bevalling verandert is, werkt daar niet echt aan mee. Ik heb een keizersnede gehad, wat betekent dat ik een behoorlijk dik litteken heb op mijn buik. Daarnaast is mijn buik enorm uitgerekt, dus zit ik vol met de welbekende tijgerstrepen. Loshangend vel, het is niet meer strak of in vorm. En hoe graag ik ook trots wil zijn op mijn lichaam en hoe graag ik het ook wil omarmen: het lukt mij niet. Ik verafschuw mijn lichaam. Ik heb er vrijwel géén liefde voor. Nooit gehad eigenlijk.
Een laag zelfbeeld dat blijft
"Ik ben vaker ‘dikke’ of ‘dikzak’ genoemd dan dat ze mij bij mijn naam noemden."
Aanleg voor aankomen
Ik heb aanleg voor aankomen. In mijn basisschooltijd had ik net wat meer om vast te pakken dan sommige andere kindjes. Op de middelbare school kreeg dat een ommekeer. Ik weigerde te eten. Mede omdat ik toen de diagnose coeliakie kreeg en dat destijds gewoon niet te vreten was. Maar ook omdat ik niet meer wilde dat mensen mij ‘’dik’’ konden noemen. Het is een woord wat bij mij heel zwaar valt – goede woordspeling wel. Ik ben vaker ‘dikke’ of ‘dikzak’ genoemd dan dat ze mij bij mijn naam noemden. Na de middelbare school een periode van ‘’eng dun’’ te hebben gekend, ben ik teruggegaan naar een normaal postuur.
Een verstoorde relatie met mijn lichaam
Als ik er nu op terugblik, was ik toen echt perfect. Niet dun, niet dik, maar gewoon ‘’normaal’’. Maar destijds vond ik alles te dik en was mijn eng dunne periode perfect. En nu, na al die jaren onzeker te zijn geweest, ben ik nu op mijn zwaarst. Althans zonder zwangere buik. Ik heb tijdens mijn zwangerschap heel erg moeten letten op mijn voeding vanwege zwangerschapsdiabetes. Toen ik eenmaal was bevallen, kon ik alles weer eten en drinken. Je kan raden wat ik toen dus heb gedaan… Diëten is niets voor mij. Sporten eigenlijk ook niet. Ik doe het wel, maar zeker niet genoeg.
Eigenlijk moet ik iedere dag een kilometer of 5 wandelen en wanneer kan, sporten of zwemmen. Ik weet zeker dat ik dan heel snel op een acceptabel gewicht kom. Of misschien wel belangrijker, in mijn oude kledingmaat. Maar ik ben bang dat wanneer ik dat bereik, ik weer niet tevreden zal zijn. Omdat ik dat nog nooit ben geweest.
Moederschap en acceptatie
Nu ben ik een moeder. Heb ik met mijn ‘’stomme’’ en vooral ‘’lelijke’’ lichaam een prachtig kind op de wereld gezet. Maar echt, een prachtig kind. Mijn lichaam heeft dat voor elkaar gekregen. Niet zonder slag of stoot, het was een strijd. Maar ze is er, en de strijd is nog altijd zichtbaar. Wil ik dat? Nee absoluut niet. Maar moet ik misschien leren accepteren dat het is zoals het is? Ja, misschien wel. Ik kan heel goed tegen de wereld van moeders zeggen, wees trots op wat je gepresteerd hebt. Op wat je lichaam je gegeven heeft. Wees trots op die tijgerstrepen en dat eventuele oorlogslitteken. Dat is ook wat ik mijn dochter wil meegeven. Dat ze goed is, zoals ze is. Maar het lastige is, om dit tegen mezelf te zeggen. Dat lukt me gewoon niet. Terwijl ik oprecht meen dat ik trots ben op anderen. Zoals mijn zus, ik ben trots op haar lichaam. Maar waarom kan ik dat dan niet op mijn eigen lichaam zijn?
Mijn grootste droom
De spiegel is mijn grootste vijand. Mijn grootste droom is om op een dag in de spiegel te kijken en dan tegen mezelf maar vooral mijn lichaam te kunnen zeggen: meid, wat zie jij er goed uit. Jij mag er zijn. Net zoals ieder ander. En dat hangt niet af van welke kledingmaat je hebt of hoeveel je weegschaal aangeeft. Jij, jij mag er zijn. Precies zoals je bent.
