Waar een wil is, is niet altijd een weg

Toen ik: Lisa Fleuren zwanger raakte dacht ik na over het geven van borstvoeding. Mijn gevoel vertelde me al snel dat dat was wat ik wilde: mijn kindje de beste voeding geven, volledig afgestemd op haar behoeften. Het liefdevol samenzijn en diep in de donkere nachten een band opbouwen met je kleintje leek me prachtig. Natuurlijk was ik me ook bewust van de minder fijne kanten ervan: ik ben altijd al te licht geweest, dus borstvoeding zou mijn feestelijk behaalde negen kilo extra vast geen goed doen. En ondanks kolven op mijn werk en veelal de voeding alleen moeten doen, stond mijn besluit vast. Wat ik wel zei: het moet leuk zijn voor zowel mij als ons dochtertje.

Zodoende volgden mijn vriend, Jimmy en ik samen een borstvoedingscursus via Zoom, gewoon thuis op de bank. We wisten het zeker: wij kunnen dit en we zijn er klaar voor, kom maar op!

Daar was ze dan

Kylie werd geboren na een bevalling volgens het boekje. Het avontuur duurde zes en een half uur. Over de gewenste ruggenprik mocht ik alleen fantaseren, maar mijn lijf hield zich bewonderenswaardig staande. En toen, toen mochten we ons meisje eindelijk ontmoeten, na exact 40 weken. Een prachtige meid van bijna 3800 gram. En terwijl ik 40 weken mocht horen hoe klein mijn buik wel niet was, had de gynaecoloog bij mijn binnenkomst allang gezien dat in mijn buik een aardig stevige dame woonde! Onze lieve kleine mooie dochter, Kylie.

Ze werd voor het eerst bij me aangelegd. Ineens ligt daar een minimensje op je borst, terwijl je nog amper kunt bevatten dat dit daadwerkelijk jouw kindje is, het allerliefste wonder dat je je kunt voorstellen. De verloskundige van het ziekenhuis zei: “Ze mag zelf even zoeken hoor, kijk maar”. Kylie vond met behulp van haar natuurlijk instinct zelf haar weg de goede kant op. De verloskundige gaf haar nog een laatste zetje: “Nu moet ze aanhappen.” En Kylie probeerde aan te happen, maar het lukte haar niet goed. De verloskundige bestudeerde zorgvuldig wat er gebeurde, of eigenlijk, wat er misging. Na een paar pogingen werd Kylie ongeduldig en gefrustreerd, dus ze werd weer rustig bij me neergelegd. “We proberen het later nog een keer; de eerste keer lukt het niet altijd, ze moet het nog leren.” werd me verteld.

Die dag maakte ik kennis met véél dingen die ik nog niet kende. Zo ook met het fenomeen ’tepelhoedje’. Die kan het voor het kindje soms duidelijker maken waar ze moeten zijn, waardoor het aanhappen beter gaat. We probeerden en probeerden. Ze hapte aan, maar na 3x zuigen liet ze weer los en begon dan overstuur te huilen. We probeerden het nog een aantal keren: ineens hapte ze aan en begon te drinken! Vanbinnen vierde ik een klein feestje. Er werd me aangeraden om gelijk te starten met kolven. Hierdoor zou de productie beter op gang komen, waardoor Kylie minder moeite zou hoeven doen. Over compleet nieuw gesproken: als een soort gemotiveerde melkmachine zat ik naar beneden te kijken of er al een drupje opgevangen werd in het doorzichtige flesje. Ondertussen waren alle controles bij zowel Kylie als mij goed, dus mochten we al vrij snel naar huis en daarmee begon onze kraamweek echt. We waren onbeschrijflijk, dolgelukkig!

De dagen erna waren kort gezegd prachtig en pittig tegelijkertijd. Alles ging super, maar Kylie bleef moeite houden met aanhappen en gaf telkens nét te snel op. Mijn melkproductie liep net niet synchroon met haar (hongerige) behoefte en dat zorgde bij haar voor verwarring en frustratie. Zij huilde en huilde, ik legde aan en legde aan. Ik heb haar gestuurd, haar aangemoedigd en bijna toegejuicht als het lukte! Maar in die eerste dagen samen heb ik ook met haar mee gehuild, als het na het zoveelste half uur proberen wederom niet lukte. Maar gelukkig waren er tussendoor ook momenten dat het toch écht leek te gaan lukken en die zorgden ervoor dat ik niet wilde opgeven. Die keren waren precies zoals ik me had voorgesteld: een warm gevoel van trots stroomde door mijn hele mama-lijf. Ik kon haar voeden, wat een rijkdom, een wonder. 

Fulltime baan

Achter de schermen was het een flinke organisatie, maar gelukkig was daar Jimmy: mijn grote steun en toeverlaat. Hij zorgde dat alles op rolletjes verliep, dat onze hond uitgelaten werd en hij reed voor de veertigste keer naar de winkel voor extra tepelzalf, witte koolbladeren of andere dingen die de kraamzorg en ik telkens aan het lijstje toevoegden. In de eerste dagen moest er elke 3 uur gevoed worden. Op advies van zowel kraamzorg als mijn verloskundigen werd ze elk voedingsmoment eerst aangelegd. Als dat (meestal) na tien minuten proberen niet lukte, kreeg Kylie kunstvoeding uit een flesje, of borstvoeding die eerder afgekolfd was. Om haar beter te leren drinken van de borst probeerden we haar naast een flesje ook veelal te voeden via ‘finger feeding’. Met deze techniek spuit je (met een spuitje) moedermelk in het mondje van je baby. Daarnaast houd je het topje van je pink, waarop je baby zuigt. Dit suggereert borstvoeding en dit kan het kindje helpen om het beter onder de knie te krijgen. Soms deed mijn vriend dit met de kraamzorg samen, als die er nog was. ‘S avonds deden we dit met zijn tweeën. En ondertussen (of erna) ging ik aan het kolfapparaat, dat eindeloos en stellig door pompte. Door mijn gevoelige huid ontstonden al gauw de eerste kloven. Maar ook hierbij dacht ik: tanden op elkaar, je kunt het.

Wanneer Kylie (en het kolfapparaat) voldaan waren, was er al gauw anderhalf uur voorbij. Een uur daarna konden we alles voor de volgende ronde weer gaan voorbereiden. Tussendoor (lees; om half 3 ’s nachts) at ik hele dozen mueslirepen, want ik had enorme honger.

Ik was bezig met een borstvoedingsmarathon en ik had er niet voor getraind.

Donkergrijze wolk

Op dag 4 van de kraamweek was er nog niet veel veranderd. Kylie deed zó haar best, maar het lukte haar niet om vol te houden aan de borst. Dus werd er nog steeds elk voedingsmoment ook bijgevoed met kunstvoeding, gekolfd en gekolfd. En toen was daar de eerste borstontsteking. Ik had een temperatuur van ruim 39 graden en voelde me beroerd, belabberd, had pijn, was doodmoe en alles behalve zwevend op een roze wolk. Aan het eind van de dag stelde de kraamverzorgster me de vraag: “Wil je nog doorgaan? Want ik heb nog een aantal opties die we kunnen proberen. Als jij wil doorgaan, zetten we samen alles op alles. Het kán zijn dat het kwartje over een paar dagen valt bij Kylie, dat jouw productie synchroon gaat lopen met haar behoefte en dat het dan echt goed gaat lopen. Maar het kan ook zijn, dat het over 2 weken nog steeds gaat zoals het nu gaat. Ik zou het ook begrijpen als je ermee wil stoppen.” Ik was stellig en volhardend: “We gaan door. Ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud, maar zolang het gaat, wil ik blijven proberen.” 

Stoppen met borstvoeding of niet?

Die avond was ik even beneden en warmden Jimmy en ik samen een bordje macaroni op in de magnetron. Dat was een fijn moment van de dag, omdat Jimmy en ik veel apart van elkaar doorbrachten: hij regelde beneden alles en ik was veel boven door de lange en vele voedingsmomenten. We hadden het over wat er besproken was met de kraamzorg vlak voor ze wegging. Toen ik mijn bord uit de magnetron pakte, vroeg Jimmy voorzichtig: “Heb ik hier ook nog inspraak in?” Hij keek me aan met een bezorgde en verdrietige blik en ik wist wat hij bedoelde: eigenlijk ging het zo niet langer. Ik voelde het, hij voelde het en Kylie vast en zeker ook. Ik barstte in tranen uit en daarna hebben we lang gepraat, samen gehuild en elkaar vastgehouden. “Jij moet het besluit nemen. Dat kan ik niet voor je doen, maar ik vind het verschrikkelijk om jou en Kylie zo te zien ploeteren…” zei Jimmy. En ondanks dat ik van tevoren zei dat het leuk zou moeten zijn voor zowel moeder als kind, kon ik de wil om het vol te houden niet loslaten. Dat had ik van tevoren nooit kunnen bedenken.

Die avond was daar de zoveelste aanleg-poging die niet lukte en ik zei “Ik denk dat we moeten stoppen… Ik wil óók gaan genieten van de kraamtijd, samen met Kylie én jou!” Ik vroeg hem: “Als ik de knoop doorhak, zeg jij dan dat het zo goed is? Hij pakte me vast en zei: “Het is goed zo”. 
En zo konden we op dag 5 van de kraamweek eindelijk gaan genieten. Van elkaar, van de voedingsmomenten die waren omgezet naar kunstvoeding uit de fles en van het vredige meisje in onze armen, dat heerlijk rustig dronk. Tranen van opluchting en geluk kwamen tevoorschijn en eindelijk kleurde de grijze wolk naar liefdevol roze. 

Mijn boodschap voor alle powermama’s

Borstvoeding is een natuurlijk iets. Het is een oerkracht, het is prachtig, wonderbaarlijk en fantastisch om te doen als je het wil, maar het is zeker niet vanzelfsprekend. Je kunt je nóg zo goed voorbereiden, laten begeleiden en het nóg zo graag willen, er is geen garantie dat het zal lukken. En dan is het goed zo.