Postnatale depressie – als angst de baas wordt
Hallo, ik ben Iris de Kruijk, 21 jaar oud en moeder van mijn dochtertje Olivia-Sofia, die nu 6 maanden oud is. Na mijn bevalling kreeg ik te maken met angstklachten en paniekaanvallen, wat ertoe leidde dat ik uiteindelijk 7 weken op de MBU (Moeder-Baby Unit, psychiatrie) werd opgenomen.
Het begin van mijn angstklachten
Na mijn bevalling en de eerste dagen vrijwel zonder slaap ging het helaas mis. Drie dagen na thuiskomst zat ik op het toilet toen ik plotseling begon te trillen, buikpijn kreeg en moest overgeven. Dit bleek mijn eerste paniekaanval te zijn. We belden de verloskundige om te vertellen wat er aan de hand was, maar zij wist niet precies wat het was. Pas toen mijn kraamverzorgster zag hoe slecht het met me ging en me begon te ondervragen, kwam er veel verdriet naar boven. We ontdekten dat ik last had van angst- en paniekklachten. Mijn kraamverzorgster belde de huisarts, die slaapmedicatie voorschreef omdat ik ’s nachts niet sliep. Hij dacht echter dat het om kraamtranen ging en nam het niet serieus.
Mijn kraamverzorgster, die zelf iets soortgelijks had meegemaakt, wist beter. Uiteindelijk voelde ik me niet meer fijn in mijn eigen huis en trokken we tijdelijk in bij mijn ouders. Iedere keer als we dachten dat het beter ging en terug naar huis gingen, ging het weer mis. Uiteindelijk hield ik het niet meer vol en schakelden we de crisisdienst in. We kozen voor IHT (Intensive Home Treatment).
Ontdek en stimuleer de mentale ontwikkeling van jouw baby
Download nuDe strijd om herstel
Na weken van IHT en heen en weer verhuizen tussen ons huis en het huis van mijn ouders, bleef de angst en paniek aanhouden. Ik besefte dat ik meer hulp nodig had. Toen werd besloten dat een moeder-kind opname op de MBU een goede optie zou zijn. Na veel verdriet en overwegingen, ging ik toch overstag. Ik kon snel terecht voor een intake en binnen een week was er al plek.
De eerste dagen op de MBU wilde ik heel graag naar huis, maar na een kort verlof thuis bleek dat niet haalbaar. Dus ging ik terug en besloot de strijd aan te gaan. Na veel oefenen, zowel thuis als met de kleine alleen, bouwde ik mijn zelfvertrouwen op. Sinds 16 april ben ik weer helemaal thuis en zet ik mijn herstel daar voort. Dankzij de interventie van mijn kraamverzorgster en de juiste medicatie heb ik geen last meer van angst en paniek. Het gaat steeds een stukje beter en ik geniet elke dag van onze kleine meid.
Reacties uit mijn omgeving
Mijn omgeving had dit nooit verwacht en vond het enorm heftig om mij zo te zien vechten en paniekaanvallen te zien doormaken. Vooral mijn ouders hadden het zwaar en waren er emotioneel door geraakt. Mijn vriend was gelukkig als een rots in de branding en heeft mij en Olivia-Sofia in de moeilijke tijden volop gesteund.
Mijn tip
Kies echt voor jezelf als je merkt dat het minder goed met je gaat. Neem je rust, want dat is het beste medicijn, en trek op tijd aan de bel bij de huisarts. Het is belangrijk om niet te lang met mentale klachten rond te lopen, want dat maakt het alleen maar erger. Het allerbelangrijkste is om hulp te vragen! Ik vond het enorm moeilijk om hulp te vragen, maar het heeft me juist enorm geholpen.
Door mijn verhaal te delen, hoop ik anderen te inspireren en te laten zien dat het oké is om hulp te vragen. Herstel is mogelijk en je staat er niet alleen voor.
Liefs, Iris
Heeft dit artikel je geholpen?
Deel dit artikel
Ontvang een melding bij de start van een sprong!
Wil je graag voorbereid zijn wanneer een sprong zich bij jouw baby aandient? Schrijf je gratis in voor onze sprongenwekker en ontvang altijd een melding wanneer een sprong gaat beginnen!