Opeens ben ik moeder

Nou oké, niet opeens. We weten natuurlijk allemaal wel hoe kinderen worden gemaakt. Mijn vriend vroeg heel verbaasd: “Hoe kan dat nou?” toen ik vertelde dat ik zwanger was, maar dat was meer omdat we het nog niet beseften. Hoe het kwam, dat wisten we wel. Maar dat ik moeder ben, besef ik nog steeds niet. Hoe kan het dat die negen maanden zwangerschap voorbij gevlogen zijn, maar dat wanneer je voor de wasmachine of de magnetron staat te wachten, een minuut zo lang duurt? En ook de bevalling vloog voorbij: in 3,5 uur was onze dochter geboren en terwijl ze al tevreden op mijn borst lag te sabbelen, drong het nog steeds bijna niet tot me door. Ik ben nu gewoon “iemands moeder.”

Moeder zijn is het meest natuurlijke wat ik ooit heb gedaan

En iemands moeder zijn – mijn dochter heet trouwens Jones en niet ‘iemand’ – is eigenlijk het meest natuurlijke wat ik ooit heb gedaan. Alles gaat automatisch (moederinstinct is echt!). Zelfs als je het nog niet helemaal beseft, zelfs op twee uur slaap en zelfs als je pijn hebt. Want als er één ding zeker is, is het dat we als kersverse moeders pijn hebben. Of je nu in de grootste oma-onderbroek ooit, een driedubbel kraamverband moet dragen of het gevoel hebt dat er misschien wel meer uit je buik is gehaald dan alleen een baby. Pijn, dat hebben we. Maar die onvoorwaardelijke liefde maakt een heleboel goed. Ik hoorde er voor mijn zwangerschap altijd al over en daaraan is niets overdreven. Het gekke is dat het voelt alsof je baby er altijd al is geweest; je kunt je geen leven meer voorstellen zonder.

De tijd vliegt voorbij als moeder

Inmiddels zijn we van luiers maat 1 alweer aangekomen bij maat 3. (En laten we het maar niet hebben over de hoeveelheid luiers die er inmiddels al doorheen zijn gegaan). Vroeger hoorde ik mijn eigen moeder altijd zeggen: “Och, het gaat zo hard, de tijd gaat zo snel.” En waar ik toen dacht: waar heb je het over? Snap ik haar nu helemaal.

Elke dag zie ik wel iets nieuws bij mijn dochter, elke dag ontwikkelt ze meer, groeit ze meer en past ze weer een romper minder. Haar newborn kleding ligt al opgevouwen onder in de kast en ook mijn armen en onderrug voelen na een half uur sussen dat ze de zes kilo al lang en breed gepasseerd is. Van tevoren had ik me voorgenomen om echt bij elk moment stil te staan en van elk moment te genieten, ook al had ze in de eerste week dag en nacht omgedraaid en had ik wonden op mijn tepels van de borstvoeding. Niet echt dingen om van te genieten, denk je dan, maar dat doe je wel. Want wat je wel weet, is dat al die momenten zo weer voorbij zijn.

Het besef van het moeder zijn

Misschien is dat wel het besef van moeder zijn. Niet één bepaald gevoel, maar het bewust meemaken van alle eerste keren van je baby, de opofferingen die je doet en de aanpassingen in je leven die je maakt voor je kind, het weten wat je baby nodig heeft zonder dat ze het kan vertellen, en de nieuwe dosis geduld die je ontwikkelt als kersverse ouder. Normaal ben ik heel nuchter, maar het is echt een reis van groei en ontdekking, voor zowel moeder als kind. En ondanks de uitdagingen en de vermoeidheid, zou ik het voor geen goud willen missen. Want wat ik nu besef, is dat ik moeder ben. Moeder van Jones, en dat is het mooiste wat er is.

Zoey Ivory, moeder van Jones.