Kijk naar je placenta!

Schrijven nadat ik moeder ben geworden, vond ik best wel weer spannend. Opeens is er een heel ander deel van mijn leven waar ik het over kan hebben. Ik zeg wel deel, maar zeg maar gerust dat mijn hele leven is veranderd. Overgenomen, misschien wel.  

Overgenomen door een lieve, dikke baby. Een baby die veel kan lachen en dat soms ook om 5.00 uur ‘s ochtends besluit te doen, maar ook veel kan huilen. Die soms mijn fris aangetrokken kleding onderkotst en, als ik haar net verschoond heb, weer haar hele luier vol poept. Die soms om het uur wil eten, zelfs als dat betekent dat ik zelf niet eens kan eten.  

Mijn mooie bh’s heb ik ingeruild voor een soort voedingstopjes, want ja, praktisch. En al mijn T-shirts liggen achter in de kast, want dingen met knoopjes zijn op dit moment veel handiger als ik borstvoeding moet geven. Over broeken ga ik het niet eens hebben, want die pas ik toch allemaal niet meer. Mijn borsten zijn twee verschillende maten en mijn navel kun je niet echt meer een navel noemen, maar lijkt eerder op de mond van een 100-jarige. 

Ik weet op dit moment niet meer wat voor kledingmaat ik heb en wat maakt het ook uit? Ik ben net 2, bijna 3 maanden geleden bevallen.  

Maar toch zou het soms ook fijn zijn om me weer als mezelf te voelen. Soms voelt het alsof alles wat mij, mij maakt, samen met mijn placenta de deur uit is gegaan.  

Want ja, die placenta. Iedereen maakt zijn eigen keuze, maar ik wilde dat vieze ding niet zien. Ik kan goed tegen bloed hoor, maar het enige wat ik wilde was mijn baby, en de rest wat bij de bevalling kwam kijken, hoefde voor mij niet. Ik wilde niks zien, geen spiegel erbij, geen hoofdje dat al een beetje tevoorschijn kwam, en ik wilde dus ook niks met de placenta. Dat stond ook in mijn bevalplan: meteen in de prullenbak ermee! 

De verloskundige die aanwezig was bij mijn bevalling in het ziekenhuis, dacht daar toch echt even anders over. “Kijk naar beneden, dan kun je het hoofdje alvast zien! Kijk naar je placenta! Het is zo mooi! Dit is wat jouw kindje leven heeft gegeven!” Na meerdere keren aangegeven te hebben dat we het eigenlijk niet wilden, besloot ik toch maar te kijken. Ze dwong mijn vriend er ook naar te kijken. Mijn zus zat met haar ogen dicht in het hoekje van de kamer. Leuk, die bloederige zak. Ik heb het gezien, nu weg ermee.  

Dat ik nu even niet weet hoe ik me aan moet kleden, dat ik soms geen zin heb om mijn haar en make-up te doen en op de meeste dagen al lekker om 21.00 uur in bed wil liggen, neem ik voor nu maar even voor lief. De bekende uitspraak ‘9 maanden op, 9 maanden af’ geldt natuurlijk ook voor mij. Ook al wil ik dat misschien niet, we moeten geduld hebben en lief voor onszelf zijn. Net zoals we dat ook zijn voor onze baby’s.  

Het komt goed. Al die twijfels en zorgen over onszelf? In de prullenbak ermee. Net als mijn placenta.

Zoey Ivory, moeder van Jones.