Het tweede sprongetje – de mooiste lach

Als kersverse papa en mama lees je erover; de sprongetjes. Horrorverhalen over slapeloze nachten, eindeloos gehuil, oneindige cluster voedingen of juist te weinig drinken, we zagen van alles voorbij komen. Gelukkig ook fijne verhalen en leuke ervaringen. Want tjonge, de moed zakt je even in de schoenen!

We konden ons niet voorstellen dat Freya nu ineens van lief, schattig en vrolijk kindje in een terror baby zou veranderen, maar je weet maar nooit en we zetten ons dus schrap!

Het eerste sprongetje

Het eerste sprongetje was ons heel erg meegevallen. De lastige fase was niet lastig, ze was gewoon haar relaxte en rustige zelf. We merkten dat Freya meer begon waar te nemen, ze begon meer te volgen, herkende meerdere stemmen en probeerde steeds meer te kijken in de richting van geluiden. Eigenlijk gewoon heel erg leuk allemaal!

Precies op tijd

Nadat het eerste sprongetje van Freya zich op de dag precies had aangekondigd, waren we benieuwd of dat bij het tweede sprongetje weer zo zou zijn. En jawel hoor, alsof ze de klok er gelijk op heeft staan, begon Freya aan sprongetje 2 op de dag dat de melding kwam in de app. 

Sprongetje 2 werd ingeluid met een heuse, gemeende, echte, grote lach. Ik stond op de parkeerplaats bij de supermarkt, klaar om Freya uit de auto te halen en daar was ‘ie ineens, de mooiste, grootste lach die ik ooit heb gezien, waarbij haar lieve oogjes me ondeugend aankeken. Ik denk ook dat de volledige parkeerplaats heeft gehoord dat ik werd getrakteerd op dit cadeau, maar dat maakte mij niets uit, ik kon wel huilen van geluk!

De niet-zo-lastige fase

Eigenlijk begint zo’n sprongetje met een lastige fase, maar ook nu leek Freya deze fase weer over te slaan. Wat wel anders was, was dat ze nu ineens weer om de twee uur bij me wilde drinken in plaats van om de drie uur. ’s Nachts kwam ze nu nog maar één keer in plaats van twee keer en dat was dan wel weer heel fijn. 

We merkten wel dat ze meer zuigbehoefte had, dus het speentje, of zoals wij zeggen ‘de fiep’ deed zijn intrede.

De lastige fase is ons weer bespaard gebleven, maar we zagen wel een heel groot verschil als het gaat om de vaardigheden van sprongetje twee.

Kletsen en lachen

Freya heeft haar stemmetje gevonden. Als mijn man en ik tegen elkaar praten, geeft ze commentaar en ook tijdens het voorlezen ‘kletst’ ze gezellig mee. Het is heel grappig hoe ze daarin de intonatie van onze stem lijkt te volgen! ‘Gesprekjes’ voeren is nu echt heel erg leuk en we genieten alle drie heel erg van deze nieuwe fase. 

Sinds die grote lach op de parkeerplaats is Freya eigenlijk niet meer gestopt met lachen. Zodra iemand haar aankijkt, mogen zij meteen een grote lach terug verwachten. Onze kleine charmeur. Wat dan iets minder handig is, is dat ze dit ook doet tijdens het drinken bij mij. En aangezien de toeschietreflex nogal sterk is, levert dit bijzondere taferelen op…

Van stapjes naar sprongen!

De rammelaar die eerst nog niet zo boeiend was, is nu het leukste ding ooit en wordt vol interesse gevolgd. Heel soms probeert ze er al naar te grijpen en heeft ze hem even vast. 

Op haar rug liggen is plots voor baby’s en niet voor grote meisjes zoals zij! Freya wil overeind! Met hulp trekt ze zichzelf op aan je vingers om dan in een wiebelende positie even overeind te blijven. Precies lang genoeg om een kusje te krijgen en dan laat ze zich weer zakken. Liggen op de buik is ineens wél leuk en het trappelen met haar voeten tegen dingen om ze geluid te laten maken levert zelfs kleine schaterlachjes op. 

We zijn een hele andere fase in gegaan met het tweede sprongetje en genieten mogelijk nóg meer dan we al deden. We kijken echt uit naar sprong drie en alles wat Freya en wij daarin weer mogen gaan ontdekken.

Volgen jullie het sprongetje mee?