Van inleiding naar spoedkeizersnede
Wat begon met een inleiding eindigde in een spoedkeizersnede. Dit is mijn verhaal over mijn bevalling, hoe het begon met een inleiding en hoe het eindigde met een keizersnede.
De weg naar de bevalling
Het begon voor ons allemaal op 6 februari 2024 om 20:00 uur. Op deze datum en dit uur stond mijn inleiding gepland met 38+6 weken zwangerschap. Helaas hadden we hiervoor al een hele zware week achter de rug met veel verdriet na het verlies van de meter van mijn vriend. Voordat ik naar het ziekenhuis moest, hebben we eerst nog afscheid mogen nemen. Dit had een enorme impact op ons leven, maar het gaf ons ook een dubbel gevoel. Om 20:00 uur kwamen we aan in het ziekenhuis en we werden meteen goed ontvangen op de kraamafdeling. We hadden meteen vermeld dat we een zware week hadden gehad en gelukkig was daar alle begrip voor. Het voelde zo dubbel met het verlies en het idee dat we met een paar uur ouders zouden worden van onze zoon.
De inleiding ging beginnen
Ik werd naar de verloskamer gebracht waar ik me mocht klaar maken voor de inleiding. Ze begonnen met het plaatsen van een inwendig ballonnetje, dit was om 21:00 uur klaar. Ik vond het alles behalve prettig aanvoelen, het gaf de hele tijd een enorme druk op mijn blaas waardoor ik telkens het gevoel had dat ik moest plassen. Ik werd naar mijn kamer gebracht, want ik moest de nacht blijven. Jammer genoeg moest mijn vriend om 22:00 naar huis. Ik probeerde te slapen, maar door de druk op mijn blaas lukte dit niet. Rond 01:00 uur in de nacht begon ik krampen te krijgen. Het was dragelijk, maar te veel om te kunnen slapen. Deze krampen werden al snel echte weeën en ik wist niet hoe ik me moest houden in bed. Op de bal lukte niet en fatsoenlijk wandelen lukte niet, doordat mijn vriend thuis was had ik ook geen ondersteuning.
Ontdek en stimuleer de mentale ontwikkeling van jouw baby
Download nuBallonnetje geknapt en meteen weeën
Ik heb veel hulp gevraagd aan de verpleegkundige en zij vond het gek dat ik in zo’n korte tijd al zoveel pijn had. Ze ging kijken of ze wat water uit het ballonnetje kon laten zodat ik iets minder pijn zou hebben. Maar dit hielp niet. Om 02:30 uur voelde ik iets ploppen en vanaf dat moment kreeg ik mijn weeën om de 5 minuten. Ik vroeg of de verloskundige kon komen kijken, maar er werd beweerd dat het nog niet kon. Ik moest voor de zekerheid teruggaan naar de verloskamer en dan zou er iemand komen kijken. Na een tijdje kwam er iemand kijken en het ballonnetje was inderdaad geknapt en ik zat al op 4 cm ontsluiting. De weeën werden pijnlijker en pijnlijker, maar omdat ik zo moe was, kon ik de pijn niet goed onder controle krijgen. De verloskundige zei dat ik mijn vriend moest bellen om naar het ziekenhuis te komen want het kon weleens snel gaan. Mijn vriend kwam meteen naar het ziekenhuis en was er rond 04:00 uur.
Gevraagd om een epidurale verdoving
Op dat moment was ik al van 4 cm naar 6 cm, bijna 7 cm ontsluiting gegaan. Op dat moment heb ik om een epidurale verdoving gevraagd met de hoop dat ik nog wat kon slapen. Maar dat lukte niet omdat er telkens studenten binnen kwamen om te kijken naar mijn ontsluiting. Ook merkte ik dat de weeën weg vielen door de epidurale, dus werd ik aan de weeënopwekkers aangesloten. De weeën kwamen hierdoor wel weer op gang, maar ze konden de hartslag van de baby niet goed volgen op de monitor. Nadat ik op vele verschillende posities heb gelegen en de banden op mijn buik vaak verplaatst zijn, werd er besloten om een dun kabeltje te plaatsen op het hoofdje van de baby zodat ze het beter konden monitoren. Dit lukte en ze konden alles weer goed volgen. Rond 11.30 uur had ik 9 cm ontsluiting en een half uurtje later zat ik op volledige ontsluiting.
Een sterrenkijker
Vanaf de volledige ontsluiting kreeg ik helse pijn door de persdrang, maar ik mocht van de verpleegkundige niet doorpersen, het enige dat ik mocht doen was lichtjes mee persen. Ik mocht niet doordrukken want mijn kindje was een sterrenkijker. Ik had zoveel pijn, de epidurale deed zijn werk ook niet meer. Na een uur lang niet te mogen persen was ik kapot. Ik raakte in paniek van de pijn en ik was zo ontzettend moe. Ik was inmiddels al 48 uur wakker. Eindelijk kwam de gynaecoloog en mocht ik eindelijk beginnen met het echte persen. Er werd geprobeerd mijn zoontje inwendig te draaien, maar dit deed zo ontiegelijk veel pijn dat ik wegviel van de pijn en na 2 keer proberen besloot de gynaecoloog om mijn zoontje als sterrenkijker geboren te laten worden.
Ik mocht beginnen met persen
Ondanks de volledige ontsluiting was mijn zoontje nog niet volledig ingedaald. Ik mocht persen, maar het lukte me niet meer omdat ik zo moe was en honger had omdat ik ook al heel lang niet meer gegeten had. Door het lange zachtjes mee persen was ik al mijn energie al verloren waardoor ik totaal geen kracht meer had voor het echte werk. Ik heb het een half uurtje geprobeerd, maar er was geen vooruitgang. Ik was aan het huilen en raakte in paniek en buiten adem. Ook zakte de hartslag van mijn zoontje tijdens het persen.
Ik smeekte om een keizersnede
Vanaf dat moment heb ik gesmeekt om een keizersnede. Daar werd eerst geen gehoor aan gegeven. Ik zag op de monitor dat mijn zoontje in gevaar was en bleef smeken om een keizersnede. Na lang smeken ging de gynaecoloog bellen naar de O.K. om te zeggen dat er een spoedkeizersnede uitgevoerd ging worden. Met 5 minuten moest ik op de O.K. zijn, maar ondertussen had ik een enorme persdrang en veel pijn waardoor ik het heb uitgeschreeuwd over de hele gang. Tot op de O.K. waar mijn epidurale werd verhoogd en ik niks meer voelde.
Welkom kleintje!
Om 14:35 uur is onze zoon Aurelio Antonio Montagna geboren. Met een heel mooi gewicht van 3585 gram een mooie gezonde baby. Hij werd goed nagekeken en toen hoorden we zijn eerste huiltje, mijn hart maakte een sprongetje van geluk. Toen werd hij in een deken gewikkeld en kort bij mij gehouden. Mijn vriend had onze zoon vast en ik was zo gelukkig, na deze lange lijdensweg was hij eindelijk bij ons. Mijn vriend en onze zoon werden naar mijn kamer gebracht waar zij huid-op-huid konden liggen. Ondertussen werd ik gehecht en moest daarna 30 minuten op de recovery liggen. Ik was aan het bijkomen van de bevalling en ondertussen had ik het ijs en ijskoud. Praten lukte niet meer praten en ik was aan het beven totdat er een arts kwam en vroeg of alles wel goed ging. Ik kon alleen nog maar nee schudden en de arts schoot meteen in actie. Hij gaf me een warmteblazer onder mijn deken en ik kreeg nog 3 extra dekens om weer op temperatuur te komen. Nadat ik weer op temperatuur was mocht ik terug naar mijn kamer en naar mijn mannen.
Een zware bevalling doet veel met je
Mijn vriend zat op de kamer met ons zoontje en daarna werd hij bij mij neergelegd. Vanaf dat moment is het een zwart gat voor mij en ik herinner me niks meer van het moment dat ik terug kwam op de kamer. Heel jammer, maar gelukkig heb ik nog wel een foto van dat ik hem zijn eerste flesje gaf. Ik kan het me alleen niet meer herinneren. Achteraf heb ik gehoord dat mijn vriend ook erg ongerust was toen ik nog niet terug kwam naar de kamer, hij wist niet dat ik nog langer op de recovery moest blijven. Hij had het wel gevraagd, maar ze konden hem geen antwoord geven. Heel frustrerend en zeker na zo’n heftige dag. Uiteindelijk is alles goed afgelopen en doet onze zoon het super goed. Ik herstelde goed en we mochten de derde dag naar huis. Na een zware bevalling was ik blij met een keizersnede en dit zal ook zo zijn bij ons volgende kindje.
Als tip dat ik jullie wil geven: luister goed naar jezelf en naar je lichaam, want je lichaam geeft het je echt aan wanneer iets niet meer gaat.❤️
Shiara Spiga
Heeft dit artikel je geholpen?
Ja NeeFout: Contact formulier niet gevonden.