Ik ben 32 en al een aantal jaar samen met mijn vriend. Samen kijken we vooruit naar wat de volgende stap in ons leven kan zijn: huisje, boompje, baby? Alles lijkt in beweging te komen, maar toch voel ik van binnen een soort onrust. Niet omdat anderen iets van me verwachten, maar omdat ik zelf steeds vaker denk: ben ik hier echt klaar voor?
Perfecte omstandigheden voor een baby: toch twijfel ik
We dromen van twee kinderen, een paar jaar uit elkaar. En ergens voelt dit als het juiste moment: nadenken over een volgende stap en ook het feit dat ik 32 ben. Maar ik weet ook dat het niet altijd vanzelf gaat. Misschien duurt het wel jaren voordat het lukt. En toch… soms zie ik het al helemaal voor me. Wij samen in een fijn huis, kindje spelend in de tuin, de hond vrolijk rennend eromheen. Dan voel ik het ineens heel sterk: ja, dit wil ik. Mijn eierstokken rammelen!
Dromen van een baby, maar ook van vrijheid
"Mijn biologische klok tikt verder door. Maar ik wil niets overhaasten. Als ik deze stap zet, wil ik dat het goed voelt."
Mijn biologische klok tikt, maar ik voel nog geen zekerheid
Die afwisseling maakt het soms zo ingewikkeld. Aan de ene kant verlang ik naar een gezin. Aan de andere kant hou ik enorm van hoe mijn leven nu is. Daarnaast vind ik het ook een confronterend en lastig idee dat ik een hoofdstuk van mijn leven afsluit en die niet meer terug krijg zoals het nu is. Ik weet dat er nooit zoiets zal zijn als hét perfecte moment. En ja, ik voel af en toe de druk van de tijd. Mijn biologische klok tikt verder door. Maar ik wil niets overhaasten. Als ik deze stap zet, wil ik dat het goed voelt. Dat het uit mij komt. Niet omdat het ‘nu eenmaal zo hoort’ of omdat ik een tijdsdruk voel.
Kiezen voor een baby: omdat het klopt, niet omdat het moet
Soms denk ik: misschien ben ik er wel klaar voor. Maar dan komt er weer zo’n avond die precies laat zien waarom ik het nu nog fijn vind zoals het is. En misschien is dat ook gewoon oké. En mag ik erop vertrouwen dat ik het wel voel, als het moment daar is.
Dus nee, ik weet het nog niet. Ik probeer te genieten van hoe het nu is. En als er op een dag een kindje mag komen, dan is dat niet omdat ik bang was om te laat te zijn. Maar omdat het goed voelt. Omdat het klopt. Op mijn moment. Op mijn manier.
Voor iedereen die hetzelfde ervaart
Twijfelen over het krijgen van een baby is lastig, maar ik weet ook dat het heel normaal is. Op mijn leeftijd, jonger of ouder, een kinderwens voelt niet altijd zwart-wit. Misschien herken je jezelf in het verlangen naar een gezin én de liefde voor het leven dat je nu hebt. Wat belangrijk is: dat je luistert naar jezelf. Je hoeft geen stappen te zetten omdat het nu zou moeten of dat het van je wordt verwacht (vanuit je omgeving). Ik ervaar gelukkig geen druk vanuit mijn omgeving, enkel de druk vanuit mezelf. Maar als je die druk wel ervaart vanuit jouw omgeving: weet dat je mag wachten tot het voor jou goed voelt, omdat jij het wilt én op jouw manier.
